Afgelopen week werd ik ziek, dinsdag avond kreeg ik pijn in mijn oor en die nacht was verschrikkelijk.
 Ik heb amper geslapen en mijn oor knapte open. De volgende ochtend begon mijn ochtend met een ontbijtje met Kian. Rond 8 uur belde ik even de huisarts op en ik kon rond de klok van 12 uur terecht. Ik was al een beetje bang voor het ergste...

De hele ochtend lag ik moe,suf en ziek op de bank en onder tussen liep daar mijn lieve dreumes. Hij speelde wat en soms kwam hij heel lief naar mama. Kreeg kusjes en knuffels. Je beseft je dan echt ineens o als moeder ziek zijn is niet te doen.

Ik voelde me schuldig kon niet voor mijn kleintje zorgen zoals ik dat wou.
Eenmaal bij de dokter bleek het oorontsteking en beschadiging aan mijn trommelvlies.
Kreeg een antibiotica mee voor een week.
We gingen weer naar huis en ik was kapot, gaf Kian snel te eten en bracht hem naar bed. Gelukkig sliep die schat 3 uurtjes dus mama nam het er van en ging liggen en meer deed ik niet meer.

De foto hierboven was zo een mooi moment, dat Kian bij me kwam liggen en boekjes met mij ging lezen.

Wat voel je je dan beroerd en moet eerlijk zijn kan me niet meer herinneren wanneer ik me zo voelde.

Ik vind het zo mooi, dat een kindje zo klein het op de en of andere manier begrijpt. Mama is ziek dus ik vind mijn weg wel mama...
En zo verliep mijn dagje rustig met een dreumes die "begrip' had ofzo...

Je hebt het idee dat je vaalt en dat je kindje te kort doet, maar ook mama kan ziek zijn. En dan besef je even dat je niet meer alleen bent.